Μάθημα : ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

Μπαίνεις σχεδόν διστακτικά, σαν να διαταράσσεις μια παλαιά σιωπή. Η καμπανούλα της εισόδου αντηχεί υπόκωφα, και μπροστά σου ανοίγεται ένας μικρόκοσμος βυθισμένος στο φως του λυκόφωτος — ένα παλαιοπωλείο. Ο αέρας είναι πυκνός, όχι από σκόνη μονάχα, αλλά από μνήμες. Ράφια φορτωμένα με πορσελάνες που τρίζουν ελαφρά στο πέρασμα, καθρέφτες θαμπωμένοι από το βλέμμα δεκαετιών, σερβίτσια με ξεθωριασμένα χείλη, και παλιά ρολόγια που έχουν πάψει να μετρούν — ή ίσως έχουν απλώς αποφασίσει να κρατήσουν τ

Βέλικο Μαρτίνοβιτς: Οι Τέσσερεις Εποχές του Βιβάλντι

Έχουμε ήδη ασχοληθεί με τις «Τέσσερεις Εποχές» του Αντόνιο Βιβάλντι στην ανάρτησή μας της 4^ης 3.2025. ( https://eclass.uoa.gr/modules/blog/index.php?course=MED2135&action=showPost&pId=2056 ). Καιρός τώρα να  υποδεχτούμε το καλοκαίρι γνωρίζοντας το αντίστοιχο κοντσέρτο του Βιβάλντι.

Το Κοντσέρτο αρ. 2 από το έργο οp. 8, για σόλο μπαρόκ βιολί και έγχορδα, σε σολ ελάσσονα, «Καλοκαίρι» (L'Estate, RV 315) του Βιβάλντι, ερμηνεύεται  σε αυθεντικά

Εντουάρ Κορτές: Η αγορά λουλουδιών της Μαντλέν.

 Ο Εντουάρ Λεόν Κορτές γεννήθηκε στο Λανί, λίγα μίλια ανατολικά του Παρισιού, στις 26 Αυγούστου 1882. Ήταν μια συναρπαστική εποχή:  η τέχνη, η λογοτεχνία, η μουσική και η πολιτική σκέψη έφτασαν στο απόγειο της δημιουργικότητάς τους, επιτρέποντας σε νέες σχολές καλλιτεχνικής έκφρασης να εξελιχθούν. Με αυτή την αναζωογονημένη στάση απέναντι σε νέους τρόπους θεώρησης της τέχνης, πειραματιζόμενος με το χρώμα, το βάθος και την προοπτική, ο Εντουάρ Κορ

Φωτογραφία καλοκαιρινού δάσους

Η μεγαλύτερη σε διάρκεια συμφωνία στην Ιστορία της κλασικής μουσικής, τουλάχιστον όσον αφορά τον μουσικό Κανόνα, ανήκει στον Γκούσταβ Μάλερ (Gustav Mahler, 1860-1911). Ο Μάλερ μεγάλωσε στη Βοημία (σήμερα Τσεχική Δημοκρατία). Ο ίδιος συνόψιζε την κατάστασή του ως εξής: «Είμαι τρεις φορές άπατρις: ως Βοημός στην Αυστρία, ως Αυστριακός ανάμεσα σε Γερμανούς και ως Εβραίος παντού στον κόσμο. Παντού ένας εισβολέας, ποτέ ευπρόσδεκτος». Παρά όλες τις δυσκολίες του, είχε

Στη μουσική, το κύριο θέμα - leitmotif - idée fixe είναι μια επαναλαμβανόμενη μελωδική φράση που χρησιμοποιείται για να αναπαραστήσει είτε έναν χαρακτήρα και να τον συνοδεύει κάθε φορά που αυτός εμφανίζεται στη σκηνή ή υπονοείται με οποιονδήποτε τρόπο από τα λόγια των τραγουδιστών-ηθοποιών, είτε  ένα σκηνικό, ένα συναίσθημα ή ένα θέμα. Τα leitmotif έγιναν δημοφιλή από τον Γερμανό συνθέτη όπερας Ρίχαρντ Βάγκνερ και χρησιμοποιήθηκαν κυρίως στην όπερα κατά τον 19ο και 20ό αιώνα. Τα leitmotif μπορού

Φρεντερίκ Μπαζίλ, "Καλλιτεχνικό εργαστήρι της οδού Κονταμίν 9 στο Παρίσι", 1870.

Σε μια εποχή όπου η απομόνωση, η ψηφιακή μεσολάβηση και η συστηματική αποδόμηση της εμπιστοσύνης μοιάζουν να είναι τα νέα κοινωνικά αξιώματα, η ανάδυση ενός πίνακα του 19ου αιώνα ως σύμβολο συνεργατικότητας φαντάζει παράδοξα επίκαιρη. Ο πίνακας «Το εργαστήρι του Μπαζίλ» δεν είναι απλώς ένα στιγμιότυπο καλλιτεχνικής καθημερινότητας. Είναι μια σιωπηλή αλλά ηχηρή υπενθύμιση της ανθρωπολογικής ανάγκης για συνεύρε

Ο «Φαίδρος» είναι διάλογος του Πλάτωνα (μας έχει απασχολήσει προγενέστερα στην άσκηση της 26ης 11. 2023, βλ. σύνδεσμο: https://tinyurl.com/4d728ccr) που διαδραματίζεται σε ένα σημείο πλάι στις όχθες του ποταμού Ιλισσού, όπου φαίνεται ο Σωκράτης να συζητεί με τον νεαρό μαθητή του Φαίδρο. Είναι μεσημέρι, ο ήλιος λάμπει και τα τζιτζίκια τραγουδούν δυνατά. Οι δυο τους κάθονται κάτω από τη δροσερή σκιά ενός πλάτανου για να ξαποστάσουν και ξεκινούν να συζητούν για έναν λόγο περί έρωτος που ο Φαίδρο

Δύο ζωγραφικοί πίνακες εμπνευσμένοι από τον Μυστικό Δείπνο, με τίτλο "Το Τελευταίο Δείπνο": o πρώτος του Φριτζ φον Ούντε (1886) και ο δεύτερος του Πασκάλ Ντανιάν-Μπουβερέ (1896). Παρά την κατά βάση ρεαλιστική, "δυτική" τεχνοτροπία τους με τη γλυκυμείλιχη απεικόνιση του Κυρίου, το φως ενάντια στο σκοτάδι, ιδιαίτερα στο δεύτερο έργο, αποκαθιστά τη ζωή ως Ευχαριστία και Κοινωνία, προσεγγίζοντας κάπως το πνεύμα της Μεγάλης Πέμπτης.

Προσωπικά, όμως, εκείνο που μου "μιλάει" στα συγκεκριμένα έργα