Μάθημα : ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

Στην ταινία <<Αισθάνομαι ζωντανός>> βλεπουμε πως αλλάζουν οι προτεραιότητες του πρωταγωνιστή, όταν μαθαίνει κάποια συνταρακτικά νέα που κλονίζουν τους βασικούς πυλώνες της ζωής του. Η στάση προς την ζωή είναι ίσως κάτι καίριο, αφού με κύριο άξονα αυτήν παίρνουμε αποφάσεις που κρίνουν πώς θα την βιώσουμε σε οποιαδήποτε μοναδική έκφανσή της. Στην καθημερινότητα συχνά ακούμε απλώς ή λέμε και εμείς οι ίδιοι (αρκετές φορές ίσως και μηχανικά χωρίς να αναλογιζόμαστε σε βάθος την συγκεκριμένη πρόταση),

Συνεχίζοντας στο μάθημά μας την ενασχόλησή μας με τη μουσική του Γκούσταβ Μάλερ (1860-1911, https://tinyurl.com/3xtraxt2 ,  https://tinyurl.com/yenc3e3v ,  https://tinyurl.com/ne6je7ue ), θα αγγίξουμε την πιο προσιτή συμφωνία του, την 4η, μέσα από το αργό, τρίτο μέρος της.

Κριστίν Γουότεργουορθ: Φθινοπωρινή λάμψη

Αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση η 4η Συμφωνία στον κανόνα των συμφωνιών που ολοκλήρωσε ο Γκούσταβ Μάλερ, ορόσημο στο αρχικό κύμα των έργων που κοντολογίς εντάσσονται στο κλίμα της ποι

                                                                 Μανώλης Κουνδουράκης 

Η σοβαρότητα ενός δέντρου.

Η σοβαρότητα ενός ζώου.

Η σοβαρότητα ενός παιδιού.

Μάλλον χρειάζεται να εξηγηθεί τι εννοεί ο ποιητής με τις παραπάνω τρεις προτάσεις.

Αν εννοούμε, με την λέξη “σοβαρότητα”, την προσοχή που δίνει κάτι σε αυτά που το αφορούν, τότε…

ο τρόπος που στρέφει τα φύλλα του ένα δέντρο προς τον ήλιο είναι μία σοβαρή υπόθεση για το ίδιο το δέντρο

ή ο τρόπος που γλύφει μία γάτα την γούνα τ

Ο αυτοσαρκασμός είναι ίσως το πιο ευγενικό όπλο που διαθέτουμε απέναντι στις αδυναμίες μας. Όταν μπορούμε να γελάσουμε με τις αστείες μας στιγμές ή τις μικρές μας “τραγωδίες”, δείχνουμε ότι δεν τις αφήνουμε να μας καθορίσουν. Είναι μια στάση που αποφορτίζει, μας κάνει πιο ανθρώπινους και μας φέρνει πιο κοντά στους άλλους.

Ο αυτοσαρκασμός δεν είναι απλή σάτιρα, είναι πολιτισμός αλλά και μια βαθιά τέχνη ταυτόχρονα που προϋποθέτει την τόλμη να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τον καθρέφτη της αδια

Πόσες φορές έχουμε κοιτάξει έναν πίνακα και σκεφτήκαμε «αν μπορούσα να μπω μέσα…»;

Αυτοπροσωπογραφία με καπέλο από τσόχα – Βίνσεντ Βαν Γκογκ, 1887

Η ταινία animation «No Blue Without Yellow» του Πολωνού Ματσιέκ Γιανίτσκι κάνει ακριβώς αυτό. Μας επιτρέπει να ταξιδέψουμε στον κόσμο του Βίνσεντ Βαν Γκογκ, να περπατήσουμε μέσα στα χρώματα και τις μορφές του και να ζήσουμε την τέχνη του με έναν εντελώς νέο τρόπο. Μας φέρνει τόσο κοντά στην ψυχή του καλλιτέχνη που σχεδόν μπορούμε να νιώσουμε τα σ

Από τα πιο διάσημα έργα του Λούντβιχ βαν Μπετ(χ)όβεν, η Έβδομη Συμφωνία γράφεται το 1811-12 και είναι γνωστή για τον έντονο ρυθμό, τον χορευτικό της χαρακτήρα  και τη δυναμική της. Το δεύτερο μέρος της, διάσημο για το επαναλαμβανόμενο και έντονο ρυθμικό του μοτίβο, έκανε μεγάλη επιτυχία στην πρεμιέρα του έργου και ζητήθηκε να ξαναπαιχτεί για encore. Η φήμη του συνέχισε μέσα στους αιώνες και εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια  της συμφωνικής μουσικής.

https://tinyurl.com/3cc9yv24

Άλε

Ένα δέντρο,
ακούει την καρδιά του να χτυπά,

σαν βλέπει,

πως ίδιο δεν είναι με το ζώο 

που κουρνιάζει στον κορμό του,

ίδιο δεν είναι με το σπουργίτι

που στα κλαδιά του κελαηδά,

γιατί γνωρίζει,

πως αντί για πόδια ή φτερά,

ρίζες έχει για να ταξιδεύει.

Τίτλος του παραπάνω: Ένα δέντρο...

William Orbit - Barber's Adagio For Strings.mp4

Το φθινόπωρο στη Ζεφός της βορειοκεντρικής Γαλλίας  ενέπνευσε αρκετά έργα του Κλοντ Μονέ, με πιο αξιοσημείωτο τον παραπάνω πίνακα “Le bras de Jeufosse, automne - O «βραχίονας» (παραπόταμος) της Ζεφός, φθινόπωρο», που δημιουργήθηκε κοντά στο σπίτι του ζωγράφου στο Ζιβερνί. Ανήκει σε μια σειρά δέκα ποταμίσιων τοπίων του 1884 - κάποια από τα οποία ακολουθούν -  όπου ο ιμπρεσιονιστής Mονέ χρησιμοποίησε γρήγορες, χαλαρές πινελιές και ζεστούς, γήινους τόνους για να απεικονίσει το μεταβαλλόμενο φως κα

Καλημέρα. Το ποίημα που ακολουθεί, παρατίθεται σ' αυτήν εδώ την ανάρτηση, επειδή συσχετίζεται, κατά κάποιο τρόπο, με τις έννοιες του μαθήματος ''κίνητρο'', ''προορισμός''. Σαν ποίημα, ίσως σας φανεί κάπως ''πεσιμιστικό''. Δεν είναι, όμως. Απλώς δίνει στις έννοιες ''κίνητρο'', ''προορισμός'' μία διαφορετική χροιά, από αυτή που έχουμε συνηθίσει. Καλή ανάγνωση, ευχαριστώ. 

Τίτλος: Η Γαλέρα.

Σε μια Γαλέρα δυο δούλοι κάθονται, κωπηλάτες δυνατοί,
κάτω απ’ τις διαταγές του αφεντικού τον κόπο τους στη

Ατομική έκθεση της Πέγκυς Κλιάφα στη Γκαλερί Ζουμπουλάκη

📍 Εγκαίνια: Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2025 | 18:00–21:00
🗓 Διάρκεια: 11/9 – 4/10 | Είσοδος ελεύθερη

Η  Γκαλερί Ζουμπουλάκη φιλοξενεί την ατομική έκθεση της Πέγκυς Κλιάφα, με τίτλο «Healing the Grid / Θεραπεύοντας το Πλέγμα», υπό την επιμέλεια της Δρ. Σωζήτας Γκουντούνα. Στοχαστική, σύνθετη και πολυεπίπεδη, η εγκατάσταση επιχειρεί να αρθρώσει έναν διάλογο ανάμεσα στην ιατρικοποιημένη σύγχρονη εμπειρία και την πνευματικότητα της αρχαίας γνώσης,