Μάθημα : ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

Δύο ζωγραφικοί πίνακες εμπνευσμένοι από τον Μυστικό Δείπνο, με τίτλο "Το Τελευταίο Δείπνο": o πρώτος του Φριτζ φον Ούντε (1886) και ο δεύτερος του Πασκάλ Ντανιάν-Μπουβερέ (1896). Παρά την κατά βάση ρεαλιστική, "δυτική" τεχνοτροπία τους με τη γλυκυμείλιχη απεικόνιση του Κυρίου, το φως ενάντια στο σκοτάδι, ιδιαίτερα στο δεύτερο έργο, αποκαθιστά τη ζωή ως Ευχαριστία και Κοινωνία, προσεγγίζοντας κάπως το πνεύμα της Μεγάλης Πέμπτης.

Προσωπικά, όμως, εκείνο που μου "μιλάει" στα συγκεκριμένα έργα, είναι η απεικόνιση των μαθητών από τους δύο καλλιτέχνες, η οποία φανερώνει θαυμάσια την αυθεντική, την ουσιαστική, την προσωπική σχέση επικοινωνίας με τον Διδάσκαλό τους.

Η παιδαγωγική εξακολουθεί να αποτελεί την περιφρονημένη πλευρά της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες της. Η απροθυμία, η μονοτονία, η αλαζονεία και η αυταρέσκεια -για να μην πω ο ναρκισσισμός- αποτελούν ανυπέρβλητα εμπόδια του κατ' όνομα "εκπαιδευτικού" στην όποια πορεία ουσιαστικής προσέγγισης των μαθητών του.

Η ειλικρινής σχέση του παιδαγωγού με τον μαθητή και το πραγματικό ενδιαφέρον του γι' αυτόν καθιστούν δυνατό έναν διάλογο δυνητικώς στραμμένο γύρω από τα ορόσημα που καθορίζουν την ύπαρξη αμφοτέρων, το σχέδιο ζωής τους. Η μη λεκτική επικοινωνία του δασκάλου είναι εξίσου σημαντική με τα λόγια του. Το κοίταγμα με την ψυχή όπως αυτό αποτυπώνεται στο βλέμμα, είναι το βλέμμα του παιδαγωγού που δεν είναι αδιάφορο, ψυχρό, άψυχο, αλλά προέρχεται από τα βάθη της ψυχής του. Το βλέμμα που ενθαρρύνει τους μαθητές γύρω του, δίνει ευκαιρίες, διώχνει τον φόβο από τις καρδιές τους, τους φέρνει τη χαρά και την αισιοδοξία.

Η Σταύρωση και η Ανάσταση του Χριστού στη δυτική ζωγραφική.

Ένα δείγμα σχετικά πρόσφατης ζωγραφικής αλλά με παραδοσιακή τεχνοτροπία.

Σαλβαντόρ Νταλί: «H Σταύρωση του Χριστού κατά τον Άγιο Ιωάννη του Σταυρού» (1951).

Μέσα από τη μοναχική άβυσσο της βασανισμένης ψυχής στο σκοτεινό φόντο, προσβλέπουμε σε μια καλύτερη νέα ζωή στο κάτω μέρος του πίνακα.

Εύχομαι σε όλους τους φίλους και  σε όλες τις φίλες του μαθήματός μας «Καλή Ανάσταση» με τα αγαπημένα τους/τις πρόσωπα. Τις ευχές μου συνοδεύει ο ζωγραφικός πίνακας με τον τίτλο «Οι Μαθητές Πέτρος και Ιωάννης Σπεύδουν στον Τάφο του Ιησού το Πρωί της Ανάστασης» που φιλοτέχνησε ο Ελβετός ζωγράφος Εουζέν Μπιρνάρ (Eugène Burnand), το 1898 και που σήμερα ανήκει στα εκθέματα του παρισινού μουσείου d’ Orsay, στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα. Πρόκειται για έναν «κινηματογραφικής σύλληψης» πίνακα γεμάτο από την αγωνιώδη προσμονή των δύο Μαθητών να βιώσουν την αλήθεια ενός γεγονότος, πέρα από τον ανθρώπινο νου και έλεγχο. Θέλουν ως πιστοί, αλλά μπορούν ως άνθρωποι να αποδεχθούν ό,τι μόλις έχουν ακούσει από τη Μαρία τη Μαγδαληνή, ως αλήθεια; Ίσως, με αφορμή αυτό το έργο Τέχνης, να σκεφτούμε να συλλάβουμε την Ανάσταση και σε μια νέα διάσταση, επί πλέον από τα καθιερωμένα από την παιδική μας ηλικία, αξιαγάπητα, "ζεστά" έθιμα-μνήμες.