Μάθημα : ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

Δημήτρη, σ’ ευχαριστώ που βρήκες τη διάθεση να εμπλουτίσεις το παρόν ιστολόγιο, μοιραζόμενος με εμάς προσωπικά σου δημιουργήματα∙ στ’ αλήθεια, σπάνια μια τέτοια διάθεση, ειδικά σήμερα. Διαβάζοντας προσεκτικά το ποίημά σου και λαμβάνοντας υπόψη όσα μας έχουν απασχολήσει στο μάθημά μας, σκέφτηκα ως εξής: όταν οι στόχοι μας στη ζωή αποκλειστικά εστιάζονται στην ικανοποίηση του «εγώ» [ εμμονική φιληδονία (κρασί, γυναίκες) , βασιβουζουκισμός απέναντι στους υφιστάμενους (αφεντικό) ] ο θάνατος, σβήνοντας το «εγώ», σβήνει και όλα όσα έχουμε αποθησαυρίσει σε αυτό, οπότε δικαιολογημένα εκλαμβάνουμε τον θάνατο ως το αμετάκλητο τέλος. Όμως αυτή η ανθρώπινη υπόσταση, παρότι σαφώς κυριαρχούσα, είναι η μόνη νοητή;

Τίποτα, τι να μ’ ευχαριστείτε, ευκαιρία είναι για μένα, να διαβάζει και κάποιος άλλος, σκέψεις που γράφω κατά καιρούς, όπως και ο καθένας μας, δηλαδή. Έχετε δίκιο, μία ερμηνεία μπορεί να είναι και αυτή, ότι εάν είσαι μέρος ενός συνόλου, ακόμα και όταν εσύ δεν θα ‘σαι πια, αυτό συνεχίζει. Αν υποθέσουμε ότι ο καθένας μας είναι ένα κύμα που ανήκει στη θάλασσα, τότε μπορείς να πεις ότι , … όσα της κύματα και εάν σβήνουν στην ακτή, την ίδια (... δηλαδή την θάλασσα), ο θάνατος δεν φτάνει. Αναφορικά με το ποίημα, ίσως να μην είναι τόσο ο θάνατος η αφορμή του, αλλά περισσότερο η ανάγκη, η βία καμιά φορά, να αποδίδουμε νόημα, σκοπό, σε ότι μας συμβαίνει. Ο ένας κωπηλάτης αδημονεί, βιάζεται, … πιο γρήγορα τράβα τα κουπιά να φτάσουμε στο νησί, λέει. Αναζητά νόημα, θέλει τα πράγματα, η κωπηλασία τους εν προκειμένω, να καταλήξουν κάπου,(... όπως ισχύει και για όλους μας δηλαδή), και το νησί είναι ένας προορισμός, είναι ένας λόγος για να κωπηλατείς. ( .. δεν είναι τόσο το νησί ως η φιληδονία, το κρασί και οι γυναίκες, αλλά ο προορισμός γενικότερα,.. απλώς, τι άλλο θα μπορούσε να ήταν το νησί για δύο κωπηλάτες μιας Γαλέρας;). Όμως ο άλλος, του λέει, με τον τρόπο του, πως πάντα τα πράγματα καταλήγουν κάπου, πάντα έρχεται ένα νησί, και όμως το ταξίδι δεν σταματά ποτέ. Σ’ αυτήν εδώ την Γαλέρα, σ’ αυτή τη θάλασσα, θα ξαναβρισκόμαστε ξανά και ξανά, όσα νησιά και αν περάσουν. Μα δεν γίνεται να κωπηλατούμε χωρίς νόημα, χωρίς κίνητρο, συνεχίζει ο άλλος. Αν δεν είναι το νησί, ας ορίσουμε εδώ, μέσα στην Γαλέρα, ένα κίνητρο. Ο καλύτερος μας να διακριθεί, να ξεχωρίσει, να αποκτήσει προνόμια. Ας είναι αυτός ένας λόγος για να κωπηλατείς. Μα ο άλλος επιμένει, του δείχνει ότι οι διαφορές τους είναι απειροελάχιστες. Ποιος να διακριθεί σε σχέση με ποιον; , όταν είναι σε μία Γαλέρα, σε μία κουκίδα στον ωκεανό, που η ίδια η κουκίδα δεν διακρίνεται καν, πόσο μάλλον αυτοί, που είναι μέσα της. Ο θάνατος έρχεται στο τρίτο μέρος, αλλά θέλω να νομίζω, ότι δεν είναι τόσο ο τελικός κριτής που δικαιώνει τον έναν απ’ τους δύο, αλλά περισσότερο κάτι σαν ένωση, κάτι που δείχνει, ότι αυτοί οι δύο κωπηλάτες, από την αρχή, δεν είναι δύο ξεχωριστές οντότητες, αλλά οι άκρες του ίδιου πλάσματος, που λέγεται άνθρωπος, και ο οποίος πάντα θέλει να σχηματίζει νοήματα, ενώ ταυτόχρονα, θέλει και να απαλλάσσεται από αυτά. Αλλά βέβαια, όλο αυτό το παραπάνω κατεβατό από λόγια, δεν είναι παρά άλλη μία ερμηνεία, και τα ποιήματα, όπως και οι Τέχνες γενικότερα, προτιμούν να ταξιδεύουν, παρά να ερμηνεύονται.

Εξαιρετικό το ποίημα Δημήτρη. Το να σχηματίζεις νόημα και να το αφήνεις να φύγει είναι ο ίδιος ο ρυθμός της ύπαρξης. Εισπνέουμε κόσμους και τους εκπνέουμε ως σιωπή. Δεν υπάρχει μία πλευρά, παρά μόνο ο χορός.